Het is vandaag 27 september 2019 en zo ongeveer 563 dagen, een aantal uren en wat losse minuten geleden dat ik als raadslid ben beëdigd.
Ook ik ben gekozen! Tussen de felicitaties en aardige woorden zitten ook wat opmerkingen als: Vrouwen stemmen vaak op de eerste vrouw van de lijst. De illusie van “powervrouw” te zijn spat dan teleurgesteld uit elkaar.
We zijn met onze tijd meegegaan, tegenwoordig hebben we het over een “dwingend quotum” om meer vrouwen naar voren te schuiven. Wat maakt het uit, we gaan er voor!
Ik ben al lang niet meer de eerste kip in het hok der raadsleden, toch vind ik mijzelf niet bepaald het stereotype van Reimerswaalse gemeente bestuurder. Het zal even wennen zijn!
Mijn motto is altijd geweest, wie A zegt moet ook B…c…d….zeggen.
De eerste keer aan de raadstafel had ik al gehad als ondersteunden lid. Wat onwennig tussen alle andere fracties, niet moeilijk uit elkaar te houden wie bij welke hoort. Er zijn vergaderingen bij – niet allemaal-die ik ervaar als eindeloos gekrakeel, de krop opblazen en zinloos lucht verplaatsen, wie scoort het hoogst. Meeluisteraars van de raadsvergadering uit mijn gymgroepen vragen zich af waarom dit is maar ik moet het antwoord schuldig blijven, dat is ooit zo gelopen.
De eerste tijd dool ik in een wereld van kadernota’s, programmabegroting ( word ik geen vrienden mee) maar ook de biovergister van Engie is een punt van heftige discussie. “De strontbak van Rilland” in de volksmond. De volksmond is prioriteit 1 wat mij persoonlijk betreft. Wat speelt er, wat wilt de inwoner en hoe kan ik ( kunnen wij ) daarop invloed uitoefenen.
Ik prijs mij gelukkig met een aantal mentoren binnen onze fractie die mij met hun kennis en ervaring ter zijde staan.
Het duurde niet zo lang voordat ik begreep dat het hier ook gaat om politiek strategisch besturen, iets anders dan luisteren naar mijn hart, dit mag, dat kan, dit mag, dat kan.
Soms moet je “het badwater voelen” bij je mederaadsleden. Het idee alleen al brengt mij een beetje in verlegenheid, badwater van een ander is toch vrij privé, maar ze schijnen het elders ook te doen.
Alle ruimte mocht ik nemen om mijn (onze, maar mijn eerste) motie in te dienen. Verbod op drijfjacht!
Bij binnenkomst die bewuste avond in december vlak voor kerst, ziet het groen van de jagers, als ze op de tribune plaatsnemen zie ik de echte jagersblikken – gretig bozig – alsof ik hun het kerstdiner ontnemen wil, maar ze hebben gelukkig hun wapen thuis moeten laten. Toch vraag ik de griffier terloops waar de vluchtroute is. Bij alle raadsleden op tafel is het “vak”blad van de jagersvereniging neergelegd…..
Flappies, ik doe dit ook voor jullie, voor jullie en het prachtige Inkelgebied, maar ook voor de veiligheid van de bewoners. De kogels komen te dichtbij en dat is niet goed.
Een ware worsteling om de raad te overtuigen, het lukte niet, een leermoment voor mij.
Tweede motie volgt, verbod op het oplaten van ballonnen, zo met momenten voel ik mij als Daniël in de leeuwenkuil, er is binnen de raad ook ontkenning voor het klimaatprobleem helaas. Er ontstaat een heftige discussie. Onze raad bestaat zo blijkt uit achttien raadsleden en een weekdier. Maar deze keer is er ook sympathie en de motie haalt het. Wij zijn blij voor de natuur met al wat daarbij hoort en dit is wat wij hiermee wilden bereiken.
Het waren 563 enerverende dagen. Zo leerde ik onder andere op de avond over burgerparticipatie dat je burgers eet en inwoners niet. Ik ga deze uitspraak van onze leuke burgemeester nooit meer vergeten het blijft voor altijd in mijn hoofd. Dit zijn leuke momenten, evenals de cursussen, avonden waar je mensen ontmoet, discussieert en vriendschappen sluit. Zomerraad VNG & Prodemus in Den Haag, kennis vergaren met temperaturen boven de 30 graden, ijs eten op de Binnenhof, pizza eten op het Plein en overnachten in het Novotel met twee politieke vriendinnen. Waardevolle dagen!
Leden van de provinciale staten brengen op 16 september een bezoek aan Reimerswaal, de zanddijk. De fractie eet en vergadert bij ons thuis. Die avond kom ik er achter dat ook de staten-fractie bestaat uit mensen.
Verbindend.
Verbinden is immers ook in Reimerswaal het Kompas voor de toekomst, We besloten in juni 2018 samen dat het coalitieakkoord de komende vier jaar zou heten. Maar verbinden kan op veel manieren. Je kunt verbinden met familie, met vrienden, jouw achterban of collega’s, een weg die het minst weerstand geeft. Maar is het echte verbinden niet onszelf samenvoegen met mensen buiten ons eigen veilige gebied, mensen waarmee we niet dagelijks te maken hebben, mensen die een andere mening hebben een andere leefstijl of er anders uitzien? Hoe we het hadden bedoeld dat wachten we af.
Overwegende dat…
Marjolein
